Tijdens de Jumbo Racedagen op het Circuit Zandvoort van 2017 trof ik een zestienjarige jongeman in de pitstraat, die in een oude Formule 1-wagen rondreed. Het bleek Rinus ‘VeeKay’ van Kalmthout, die pas net naar de Verenigde Staten was overgestoken om aldaar voet aan de grond te zetten. Rinus en ik ontwikkelden direct een band. Hij, een jonge coureur die carrière probeerde te maken en ik, een jonge verslaggever die evengoed een professionele loopbaan nastreefde. Op dat moment reed Rinus in een raceklasse waarvan het medium waarvoor ik werkte eigenlijk geen verslag deed, maar onder het motto ‘Hollands glorie’ kon ik het toch aan mijn meerderen verkopen om geregeld over hem te schrijven. Samen bedachten we een nabeschouwende rubriek, waarbij ik Rinus na elk raceweekend sprak om zijn ontwikkelingen te bespreken. Het ging beter dan verwacht. Een vast lezerspubliek van tienduizenden racefans stemden op onze artikelen af. Ik hield nauw contact met Rinus en zijn enthousiaste ouders, terwijl hij gaandeweg steeds sneller op zijn doel afstormde. Dat doel was de IndyCar Series, de Amerikaanse Formule 1. In 2020 was het zover. Rinus mocht aanschuiven bij Ed Carpenter Racing, een gerenommeerde naam in het Amerikaanse racewereldje. Onze samenwerking als rijder en verslaggever heeft ertoe geleid dat ik ook in mijn huidige rol aan Rinus verbonden. Sinds het voorjaar van 2021 ben ik zijn vaste partner als het communicatie met de nationale media betreft en adviseer ik zowel Rinus als zijn ouders.